Zdjęć świątyni Kek Lok Si kilka już było, ale bez widoku wewnętrznego dziedzińca. I proszę, oto jest.
Archiwa tagu: kek lok si
Koniec deszczu
Świątynia Kek Lok Si już była, raz w słońcu w miarę z bliska, raz z daleka w deszczu. Dziś jeszcze jedno zdjęcie z pierwszej próby dotarcia do niej. Deszcz się już kończył.
Po co te zdjęcia
Ostatnio przeczytałem opinię Susan Sontag (wyrażoną w 1977 roku), że fotografią na wakacjach zajmują się głównie nacje zapracowane, dla których robienie zdjęć jest formą zagłuszania poczucia obijania się – skoro choć robię zdjęcia, to jednak nie jestem próżniakiem.
Artykuł, w którym to napisano, kończył się stwierdzeniem, że po ponad 30 latach fotografują prawie wszyscy i to dużo częściej niż np. Japończycy z końca lat 70. Teza, którą miała wesprzeć ta obserwacja, nasuwa się sama i trudno z nią polemizować.
Ale jest przecież grupa ludzi, którzy fotografują nie po to, by zabić wyrzuty sumienia z przepuszczania czasu przez palce, ale… no właśnie po co, dlaczego? No właśnie – każdy ma pewnie odrobinę inne uzasadnienie. Jedni chcą uwiecznić, zatrzymać ważne i przyjemne chwile, inni lubią moment zadowolenia z fajnego kadru, złapania odpowiedniego momentu czy uchwycenia świateł i cieni w odpowiedni sposób. Są też tacy, którzy pragną uznania – wystaw, nagród, publikacji.
Tak czy inaczej – nie przejmujmy się Susan Sontag, róbmy zdjęcia, byle nie było to bezmyślne pstrykanie.
Pada deszcz
O świątyni Kek Lok Si był już jeden wpis. Prezentowane dziś zdjęcie nie pochodzi z tego samego dnia, co tamto, przedstawiające świątynię i trochę nieba. To powstało dwa dni wcześniej. Wtedy nie dotarliśmy do świątyni, między innymi przez deszcz, który – jak to w tropikach – pojawił się niespodziewanie, chlusnął sporą ilością wody i zniknął.
Mówią, że względem deszczu w niektórych można ustawiać zegarki. Potwierdzam, ale najpierw trzeba chyba mieć zegarek, żeby stwierdzić regularność. Gdy byliśmy w czasie pory deszczowej w Kambodży, padało często, ale o różnych porach. Największą powtarzalność zarejestrowałem w Kenii w lesie Kakamega. Jest to ostatni skrawek dżungli, która kiedyś pokrywała tamte tereny. Spędziłem tam kilka dni i rzeczywiście – padało zawsze o tej samej porze. Krótko i intensywnie. Taki deszczowy klimat to zupełne przeciwieństwo naszej jesieni, kiedy potrafi siąpić całymi dniami, a zza ołowianych chmur słońce wychyla się bardzo rzadko. W Kenii po deszczu od razu pojawiały się promienie słońca. Tyle tylko, że do ziemi ledwo docierały przez gęsty parasol liści.
Chińska Matka Boska
Świątynia Kek Lok Si jest bardzo fotogeniczna. Nie chwaląc się, zrobiłem jej (lub w niej) kilka ciekawych zdjęć. Nie pamiętam już, jak do niej trafiliśmy – przypadkiem, czy przy okazji. Pamiętam tylko tyle, że w środku było dość pusto (jeśli nie całkiem). Nie, ktoś musiał być, bo odnaleźliśmy na jakiejś planszy, że Jędrek (miał wtedy 9 miesięcy) urodził się w roku szczura i kupiliśmy mu malutką figurkę szczurka.
Pisząc, że było pusto, mam na myśli ludzi – ich tam prawie nie było. Znaleźliśmy za to sporo różnych figur. Patrzę na ich zdjęcia i nie wiem – buddystyczna czy nie? Szukam więc w sieci i jednak buddystyczna, ale jest to jakiś chińska wersja. Najbardziej rzuca się w oczy olbrzymia postać (32 metry) Guanyin – chińsko-buddyjskiej Matki Boskiej. Wtedy była otoczona rusztowaniem, bo budowano okalający ją pawilon.