Jeśli ktoś się zastanawiał, dlaczego tak długo milczałem, to wyjaśniam, że byłem na wakacjach. Gdy obrobię zdjęcia, zaprezentuję jedno. A tymczasem…
Petronas Towers prezentowałem już kilka razy. Każde zdjęcie, na którym pokazuję wieże, jest inne. Bo też prawie każdy obiekt można sfotografować na różne sposoby. Tym razem wizerunek przyrodniczy.
O świątyni Kek Lok Si był już jeden wpis. Prezentowane dziś zdjęcie nie pochodzi z tego samego dnia, co tamto, przedstawiające świątynię i trochę nieba. To powstało dwa dni wcześniej. Wtedy nie dotarliśmy do świątyni, między innymi przez deszcz, który – jak to w tropikach – pojawił się niespodziewanie, chlusnął sporą ilością wody i zniknął.
Mówią, że względem deszczu w niektórych można ustawiać zegarki. Potwierdzam, ale najpierw trzeba chyba mieć zegarek, żeby stwierdzić regularność. Gdy byliśmy w czasie pory deszczowej w Kambodży, padało często, ale o różnych porach. Największą powtarzalność zarejestrowałem w Kenii w lesie Kakamega. Jest to ostatni skrawek dżungli, która kiedyś pokrywała tamte tereny. Spędziłem tam kilka dni i rzeczywiście – padało zawsze o tej samej porze. Krótko i intensywnie. Taki deszczowy klimat to zupełne przeciwieństwo naszej jesieni, kiedy potrafi siąpić całymi dniami, a zza ołowianych chmur słońce wychyla się bardzo rzadko. W Kenii po deszczu od razu pojawiały się promienie słońca. Tyle tylko, że do ziemi ledwo docierały przez gęsty parasol liści.
Chiny słyną m.in. ze stuletnich jaj. Powyższe zdjęcie zrobiłem w Malezji, ale że jest tam mnóstwo Chińczyków, byłem przekonany, że właśnie je sfotografowałem.
Nic z tego. Stuletnie jaja nie wyglądają tak świeżo. Więcej – wyglądają dość makabrycznie. Te, na które natrafiłem z zewnątrz może tez nie prezentują się jakoś szczególnie, ale, jak dowiedziałem się, te „moje” robi się zupełnie inaczej i zdecydowanie krócej. Nie sposób na ich temat znaleĹşć zbyt wiele, bo ciągle wyskakują jaja stuletnie. W jednym miejscu tytułuje się je jajami solonymi („salted eggs”). Ale co to jest dokładnie? Do końca nie wiem. Ale jaja…
Mostek widoczny na zdjęciu, to najwyższe miejsce, z którego każdy może obserwować stolicę Malezji. Każdy, bo wycieczki do Petronas Towers są darmowe i dostępne dla wszystkich. Pod wieżami jest stacja metra, wystarczy tam dojechać i już można stanąć w kolejce (jeśli jest) lub od razu udać się na zwiedzanie. Petronas to firma państwowa, więc pewnie zwiedzanie dumy tego kraju (kiedyś był to najwyższy budynek na świecie) to rodzaj misji. Nic tylko skorzystać, jeśli ktoś jest w Kuala Lumpur.
Świątynia Kek Lok Si jest bardzo fotogeniczna. Nie chwaląc się, zrobiłem jej (lub w niej) kilka ciekawych zdjęć. Nie pamiętam już, jak do niej trafiliśmy – przypadkiem, czy przy okazji. Pamiętam tylko tyle, że w środku było dość pusto (jeśli nie całkiem). Nie, ktoś musiał być, bo odnaleźliśmy na jakiejś planszy, że Jędrek (miał wtedy 9 miesięcy) urodził się w roku szczura i kupiliśmy mu malutką figurkę szczurka.
Pisząc, że było pusto, mam na myśli ludzi – ich tam prawie nie było. Znaleźliśmy za to sporo różnych figur. Patrzę na ich zdjęcia i nie wiem – buddystyczna czy nie? Szukam więc w sieci i jednak buddystyczna, ale jest to jakiś chińska wersja. Najbardziej rzuca się w oczy olbrzymia postać (32 metry) Guanyin – chińsko-buddyjskiej Matki Boskiej. Wtedy była otoczona rusztowaniem, bo budowano okalający ją pawilon.
Kolejne zdjęcie z krainy herbacianych wzgórz, ale tym razem z miasta. Niezbyt szczególnego – ulica, wzdłuż domy, trochę sklepów, trochę knajpek, bank. I parę biur turystycznych. W jednym kupiliśmy wycieczkę po okolicy i zobaczyliśmy plantacje, fabrykę herbaty i motylarnię. Można było wziąć do ręki skorpiona. Gosia oczywiście skorzystała z tej okazji.
Herbaciane pole było niedawno, ale z oddali. Dziś w średnim zbliżeniu. Dopiero tutaj widać, jak wyglądają „krzewy” herbaciane. Piszę w cudzysłowie, bo krzewami są dzięki przycinaniu. I dzięki temu mają ciągle świeże, młode liście.
Te zdjęcia pochodzą z wypadu na własną rękę, kiedy zachęceni opowieścią jakiegoś mieszkańca naszego hostelu, wsiedliśmy do autobusu i wysiedliśmy za miastem. Mogliśmy swobodnie chodzić między wzgórzami, między rzędami herbacianych krzewów. Na tyle swobodnie, że zrobiłem kilka zdjęć z bliska osobom zbierającym liście. Nie robiły problemów.
Dzień wcześniej pojechaliśmy na wycieczkę, która miała swoje zalety, choć akurat zdjęć wtedy nie zrobiłem zbyt ciekawych. Ale zwiedziliśmy wytwórnię herbaty Boh i kupiliśmy paczkę saszetek do sporządzania herbaty mrożonej o smaku czarnej porzeczki. Smakowała nam tak bardzo (choć to bardziej napój herbaciany), że poprosiliśmy znajomych, którzy jechali rok póĹşniej, by nam ją przywieĹşli.
Na koniec ciekawostka wyczytana w Wikipedii. Chiński znak oznaczający herbatę czyta się na dwa sposoby (w różnych dialektach) – albo „te” (stąd angielskie tee i inne podobne słowa na zachodzie Europy) albo „cza” (m.in. rosyjski, ale też indyjski „czaj”). U nas herbata pochodzi od słowa „herba” (ziele), ale już „czajnik” ma wyraĹşne konotacje ze wschodnią wersją słowa herbata.
Wszyscy pamiętamy piosenkę „Zielone wzgórza na Soliną”. Ja też, choć poza strzępkiem melodii i tytułowymi słowami w pamięci nie utkwiło mi wiele więcej. Każdy chwali swoje, ale muszę obiektywnie przyznać, że najbardziej zieloną zieleń widziałem nie w Bieszczadach, ale w Kambodży. Wjechaliśmy tam w okresie, kiedy dopiero wzrastał ryż, a pola były zalane wodą. I rzeczywiście – młody ryż jest bardzo zielony, a wrażenie to potęgowała olbrzymia powierzchnia pokryta roślinami.
Druga niesamowita zieleń, ale już tylko na zdjęciach, to herbaciane pola w Malezji. Na żywo były zielone, ale nie aż tak. Herbata potrafi być dużym drzewem, ale gdy się ją uprawia, jest formowana, by była krzakiem. Zbiera się oczywiście tylko świeże listki, więc są one (krzaki) nieustannie przycinane. Do zbierania herbacianych liści wykorzystywani są robotnicy ze Sri Lanki, bo Malezyjczycy okazali się za drodzy.
Powyższe zdjęcie przedstawia Georgetown, miasto na wyspie Penang w Malezji. Widok dość charakterystyczny – kolonialne domy, tłok na ulicy i szyldy. Charakterystyczny jest jeden, ten z napisem „Koay Teow Th’ng”. Oznacza on zupę, które jest dość popularnym daniem w tamtych okolicach. Zupa ta ma wygląd rosołu, pływa w niej makaron ryżowy i kawałki mięsa. Gdyby ktoś chciał, zrobić sobie, oto przepis. Problemem mogą być jak zwykle niektóre składniki, ale może da się je czymś zastąpić? Aha „koay teow” występujące w przepisie to makaron ryżowy w formie płaskich tasiemek. Smacznego.
Plaże to nie jest miejsce, które chomiki lubią najbardziej, ale raz na jakiś czas, czemu nie? Można odwiedzić. Tym bardziej, że wtedy pierwszy raz byliśmy z Jędrkiem, który wtedy miał 8 miesięcy. Za długo tam nie wytrzymaliśmy, ale kilka dni łażenia po piasku i moczenia się w wodzie nikomu nie zaszkodziło.
Mieszkaliśmy w bungalowie, a na posiłki udawaliśmy się do knajpek, które umiejscowione były co jakiś czas wzdłuż plaży. Niektóre były budkami, inne miały własne ogrody. I w takim właśnie ogrodzie spotkaliśmy dwa wielkie warany. Miały tak z 1,5 długości i chyba wyżerały jakieś resztki. Zobaczywszy nas, powoli oddaliły się w leśną gęstwinę.Do lasu nie chodziliśmy, bo raczej nie było tam czego szukać. Wiodła tam ścieżka na drugą stronę wyspy, ale uznaliśmy, że nie ma tam dla nas niczego ciekawego.
Ekscytujący był wyjazd z wyspy. Akurat zepsuła się pogoda i chętnych na opuszczenie tego miejsca było sporo. Fale nieźle biły i łodzie miały trudności z dobiciem do brzegu, a potem my z wejściem na pokład. Szczególnie z Jędrkiem w chuście. Ale udało się i dotarliśmy na stały ląd bez strat.