Gruby dziób


Gdyby taki tukan wielki miał uczucia, bo by mu było głupio. Ze swoim olbrzymim dziobem wygląda jak karykatura ptaka. Na dodatek na zdjęciach wydaje się tandetą z plastiku.

Z bliska – wrażenie jest zupełnie inne. To dość sympatyczny i ciekawski jegomość. Przyszedł, pomacał dziobem plecak oraz przymocowany doń statyw, dał się pogłaskać i grzecznie pozował. Agresja – zero.

Lubie!
0

Na straży

We wpisie o bekasie (sprzed roku) wspominałem o gęsiach, które nas odwiedzały podczas pobytu w Parku Narodowym Ziemi Ognistej. Wyglądało to tak, że ojciec rodziny znajdował jakieś lekkie wzniesienie, wdrapywał się na nie i lustrował okolicę. W tym czasie samica z młodymi spokojnie się pasły. Gdy gąsiora coś zaniepokoiło dawał znak i cała grupa zmykała. Dokładnie tak samo zachowuje się bażant, który prowadza kury (czasem z młodymi) niedaleko mojego domu.

Lubie!
0

Bekasowaty

Ptak z Ziemi Ognistej

W czasie moich wyjazdów fotografowanie zwierząt prawie zawsze było dziełem przypadku. Do wyjątków należały sytuacje, że gdzieś się udawałem po to, by robić zdjęcia zwierzętom. Tak było np. w Kenii a safari, w Indiach w parku im. Jima Corbetta czy w Awasie w Etiopii. Przeważnie jednak zwierzęta spotykaliśmy mniej lub bardziej przypadkowo.

Ten ptak (być może bekas kordylierski) nawinął się przed obiektyw w Parku Narodowym Ziemi Ognistej. Park nie jest duży, my biwakowaliśmy tam kilka dni, robiąc sobie piesze wycieczki i fotografując zwierzęta, które chyba niezbyt zaznajomione z ludźmi podchodziły dość blisko. Tego ranka odwiedziło nas także stadko gęsi.

Lubie!
0

Na piechotę

Ptak Ziemi OgnistejPoprzedni wpis zakończyłem zdaniem, że jeszcze będzie o ptakach z Parku Narodowego Ziemi Ognistej, i byłem pewien, że to właśnie jeden z nich. Ale nie – powyższe zdjęcie zrobiłem na boliwijskiej pampie. Mimo to obejrzałem zdjęcia z Ziemi Ognistej – ptak ten sam, choć to i inny klimat i olbrzymia odległość.

Było to po pierwszym dniu wycieczki na pampę, kiedy dotarliśmy do obozowiska – domu, w którym mieliśmy spędzić noc. Większość terenu była zalana (taka pora roku), dzięki czemu mogliśmy pływać łodzią. Zwierzęta widzieliśmy albo w wodzie, albo na drzewach (ew. w powietrzu). Domek, w którym mieliśmy nocować, znajdował się na wyżej położonym fragmencie lądu, tworzącym o tej porze roku wyspę.

Przewodnik zaprowadził wycieczkę do krokodyla, ale ja poszedłem oglądać drzewa z podporowymi korzeniami, konkretnie szkarpowymi (niestety, ich pionowe zdjęcia nie załapały się do tego zbioru), które pomagają drzewu się nie przewrócić w podmokłym gruncie. Fotografowałem też ptaki, które pojawiały się tu i ówdzie. Większość latała, ale ten „kolega” spacerował sobie, niezbyt przejmując się moją obecnością. Aha – chyba ten typ tak ma, bo egzemplarz widziany 4500 km bardziej na południe też maszerował.

Lubie!
0

Oko w oko

Tukan zielonodzioby

Największą atrakcją okolicy, w której powstało to zdjęcie, są oczywiście wodospady Iguazu. Ale po stronie brazylijskiej jest też Parque des aves, który parkiem nie jest, raczej zoo. Ptasim zoo. Jego cechą charakterystyczną jest swobodny dostęp do ptaków. Teraz staje się to powoli standardem, ale wtedy było atrakcją. Ale nawet na dzisiejsze standardy dostęp do ptaków był bardzo swobodny. Ptaki czuły się dobrze, bo np. widzieliśmy polowanie na ryby (zakończone sukcesem).

Chyba najciekawszym okazem w zoo był tukan olbrzymi (ten najpopularniejszy, z pomarańczowym dziobem). Nie bał się ludzi i dało się go pogłaskać. Obadał też dziobem mój statyw. Można się było przekonać, że ten olbrzymi dziób jest leciutki, bo w środku pusty. A sam tukan wygląda jak model z plastiku. O ile się nie ruszał.

Lubie!
0