Poprzednie zdjęcie było z początku wycieczki, to jest bardziej z końca. Dojeżdżaliśmy do skraju solniska, niedługo potem były wyspy z kaktusami, a potem tafla soli. To miejsce to było zapomniane przez wszystkich miasteczko. Na oko martwe, ale na cmentarzu, który był odrobinę oddalony od budynków, niektóre kwiaty wyglądają na świeże (a może są plastikowe?). Groby były różne – od takich jak ten, do murowanych.
Miesięczne archiwum: lipiec 2017
Bul bul
O wycieczce, która kończyła się w Uyunii, już było. Było także o przegłosowaniu nas w temacie noclegu. Pierwszego dnia (o ile pamiętam) oglądaliśmy bulgoczące błotko. Teren był aktywny, występowały ciepłe źródła (a jakże, była opcja zanurzenia się w nich) oraz bulgoczące błoto. Właśnie podczas oglądania owego błota (a w zasadzie zaraz po) przekonaliśmy się, że nie jesteśmy kompatybilni z grupą. My lataliśmy jak szaleni, ekscytując się niespotykanym u nas zjawiskiem. Reszta też chyba oglądała, ale gdy wróciliśmy do samochodów, okazało się, że wszyscy już są i czekają tylko na nas. Obejrzeli, zaliczyli i jedziemy dalej.
Przez góry
Zdjęć podobnych do tego kilka już było. Wszystkie pochodzą z tej samej podróży autobusem prze góry Laosu. Konkretnie podróż była z punktu A do B, ale że droga wiodła przez tereny górzyste, to podróż była przez góry. Widoki piękne, za to robienie zdjęć z trzęsącego się niemiłosiernie autobusu – bardzo trudne. Ja zrobiłem ich trochę, Gosia trochę.
Chlebek, ciepły, świeży chlebek…
Tytuł jest fantazją, nie pamiętam, czy sprzedawczyni coś krzyczała, ale jest to prawdopodobne. Trochę nas zdziwiły te bułki we Wietnamie. Jeśli jednak przypomni się sobie, że kraj ten to dawne Indochiny, czyli francuska kolonia, to widok takiego pieczywa nie jest już niczym dziwnym.
Podobnie było w Etiopii, gdzie z racji okupacji włoskiej zadomowiła się pizza. Gdyby więc ktoś koniecznie chciał doszukiwać się pozytywów kolonii, to niech mówi o kuchni. Lokalnej nikt nie niszczył, wzbogacał ją tylko przywiezionymi elementami.