Powtórka z rozrywki

Chciałem napisać, że to ostatnie zdjęcie z podróży z Luang Prabangu do Vang Viengu, ale jednak nie. Jeszcze w tym roku pojawi się kolejne, tym razem ostatnie.

Lubie!
0

Przez góry

Zdjęć podobnych do tego kilka już było. Wszystkie pochodzą z tej samej podróży autobusem prze góry Laosu. Konkretnie podróż była z punktu A do B, ale że droga wiodła przez tereny górzyste, to podróż była przez góry. Widoki piękne, za to robienie zdjęć z trzęsącego się niemiłosiernie autobusu – bardzo trudne. Ja zrobiłem ich trochę, Gosia trochę.

Lubie!
0

Taki sobie kraj

Góry Laosu

Laos to takie państwo, o którym się wie, że istnieje, ale przeważnie na tym wiedza przeciętnego człowieka się kończy. Jeśli ja wiem więcej, to tylko dlatego, że tam byłem.

Laos nie był miejscem ważnych historycznych wydarzeń (a już z pewnością ważnych dla nas), nie ma tam spektakularnych zabytków. Także teraz nie dzieje się tam teraz nic takiego, co by było przepustką do czasu antenowego czy kolumn gazetowych. Podsumowanie wiadomości z tego kraju na Gaziecie pl wygląda tak:

  • w 2014 w połowie maja rozbił się samolot (3 wiadomości),
  • w 2011 pojawił się gospodarczy wpis o regionie, przy okazji wymieniono Laos, bo przez ten kraj Chińczycy budują drogę (1 wiadomość),
  • ofiara ptasiej grypy – 2009 r. (1 wiadomość),
  • ciężarna Brytyjka złapana przy przemycie narkotyków, skazana na karę śmierci, zamienioną na dożywocie – 2009 r. (4 wiadomości).

Laos jest ciekawy choć by z powodu ustroju, bo jest jednym z nielicznych już krajów demokracji ludowej (która jak wiadomo z demokracją wiele wspólnego nie ma). Oprócz niego, w tym „elitarnym gronie” są sąsiedzi Laosu, czyli Chiny i Wietnam, a do tego Korea Północna, Kuba oraz… (kto zgadnie?) Nepal.

Lubie!
0

Czapka z chmur

Czapka z chmurTo już drugie zdjęcie z podróży z Luang Prabangu do Vang Viengu. Z tego co pamiętam, jechaliśmy zdezelowanym (choć bez przesady) autobusem. Droga wiodła w górę, w dół, serpentynami, autobus męczył się, człapał i co jakiś czas zatrzymywał się, by kogoś zabrać lub wysadzić. Ci, którzy wsiadali, często mieli ze sobą różne zwierzęta. Ale nie kozy, kury czy kaczki – dzikie zwierzęta złapane i wiezione w celu konsumpcji. Ktoś nam wyjaśnił, że „dziczyzna” jest ważnym elementem w ich jadłospisie. Miejscowi chwytają więc wszystko, co da się zjeść.

Tym razem ktoś wsiadł z jakimś gryzoniem, którego nie potrafię zidentyfikować – coś w stylu karłowatego bobra, ale z cienkim ogonem. Zwierz był związany i szybko zmienił właściciela (odpowiednia suma też, tylko w przeciwną stronę). Autobus telepał się po wybojach, a my kibicowaliśmy więĹşniowi. Po jakimś czasie uwolnił się z pętów i zaczął chodzić po autobusie. Szybko go złapano (broniąc się, zdążył ugryĹşć nowego właściciela w palec) i ponownie związano. Tym razem skutecznie, bo w takim stanie kontynuował podróż.

Nam zostało kontemplowanie widoków za oknem, między innymi takich, jak na zdjęciu.

Lubie!
0

Miasto w chmurach

Po angielsku są wyrażenia „must have” i „must see” – czyli coś, co trzeba koniecznie mieć i coś, co trzeba koniecznie zobaczyć. W jeśli mówimy o podróżach, to są to miejsca, o których każdy słyszał, często znajdujemy je w przewodnikach na stronach  kolorowymi zdjęciami. Jednym z takich obowiązkowych punktów wycieczek po Ameryce Południowej jest Machu Picchu.

Miasto w chmurach - Machu Picchu

Nie dziwota – chciałoby się rzec. Miejsce ma niesamowitą historię i nieziemskie położenie. Ma też zaporową cenę – bilet i koszty dotarcia, bo mieści się w środku niczego. Można dojechać pociągiem (dość drogo), można przejść się po dżungli (tzw. Inca Trail), odwiedzając po drodze różne zabytki i ruiny inkaskie.

My wybraliśmy rozwiązanie inne. W przewodniku Lonely Planet „Trekking in the Central Andes” znaleĹşliśmy opis dłuższej wycieczki, którą zaadaptowaliśmy do naszych potrzeb i przeszliśmy się przez dżunglę za dużo mniejsze pieniądze.

Jeśli chodzi zaś o samo Machu Picchu… Nie było nas stać, żeby odwiedzić to miejsce dwa razy, więc pierwszy strzał musiał być celny. Gdy dotarliśmy na górę (autobusem po serpentynach), okazało się, że przez inkaskie miasto przewalają się masy chmur. Z jednej strony ciekawe warunki do robienia zdjęć, ale z drugiej słońca nie było ani odrobiny.

Cóż robić? Wykorzystać maksymalnie sytuację. A ta zmieniała się – początkowo niemrawo, potem dynamicznie. Słońce zaczęło przebijać się przez kłęby mgły, chmury przerzedzać i po jakimś czasie światło zalało ruiny.

Powyższe zdjęcie powstało w początkowym okresie naszego pobytu w tym miejscu. Wydaje mi się, że oddałem na nim to, co najlepsze – nie ruiny, które same nie powalają – ot, trochę kamiennych chatek. Klimat tego miejsca robi położenie – na płaskim szczycie, otoczone głębokimi dolinami, na dnie których srebrzą się wstążki rzek. I jeśli chodzi o tzw. obowiązkowe atrakcje, to mogę powiedzieć, że Machu Picchu nie jest przereklamowane. Warto je zobaczyć.

Lubie!
0

Żyli długo i szczęśliwie

Sambor Prey KukO świątyniach Sambor Prei Kuk już pisałem. Dziś kolejne zdjęcie z tego kompleksu. Wspominałem też, że Angkor jest dużo bardziej rozległy, ale i te świątynie nie są bardzo skomasowane. Przestrzeni jest tyle, że zmieścił się plan zdjęciowy teledysku. Nie wiem, o czym był, ale filmowano pana śpiewającego jakąś rozdzierającą serce pieśń na tle malowniczych ruin. Zapewne ona kochała jego albo on ją, potem jedno przestało, drugie nie, walczyło o miłość i na końcu ponownie byli razem. Mogło też być tak, że ona przestała (lub on), a on (lub ona) był zrozpaczony, spotkał (spotkała) inną, która okazałą się (okazał się) nie gorszy (gorsza) od tej pierwszej… Na końcu też było szczęście, tylko w innej konfiguracji niż początkowo.

Tak można streścić 90% teledysków, które widzieliśmy w Kambodży i Tajlandii (w Laosie chyba rzadziej obcowaliśmy z telewizorami). Piosenki były do siebie podobne, cukrowane, teledyski od sztancy. Zapamiętałem jeden inny – młoda para (oczywiście zakochana) była biedna, ale nie poddała się (siłę dawało im uczucie) i otworzyła punkt małej gastronomii (wózek, z którego sprzedawali zupę z kluskami). Ciężka praca plus odrobina zmysłu biznesowego sprawiły, że po jakimś czasie mieli punktów więcej, obroty znacznie wzrosły i… żyli długo i szczęśliwie.

P.S.
Zdaje się, że obecnie mam wakacje, a post pojawił się automatycznie. Proszę wiec spodziewać się zakłóceń w dotychczasowym rytmie pojawiania się zdjęć. O zmianach poinformuję.

Lubie!
0

Chmury, góry i lasy

Chmury, góry i lasyMiałem kiedyś dyskusję z kolegą na temat przypadkowości robienia zdjęć. Ja twierdziłem (mam swoje zdanie i się z nim zgadzam), że często zdjęcia się robi, wykorzystując szansę, która pewnie nigdy się nie powtórzy. Jestem gdzieś, widzę coś ciekawego, więc wyciągam aparat i pstrykam. Robię to, nawet jeśli warunki nie są idealne. Po prostu staram się maksymalnie wykorzystać zastaną sytuację, bo ona się już nie powtórzy.

Tak było z poprzednim zdjęciem, które oczywiście wyglądałoby lepiej, gdyby przyjść do Angkoru jeszcze raz, gdy słońce jest nisko i oświetla tytułową galerię. Tak jest i tutaj.

O ile pamięć mnie nie myli, tego zdjęcia nie zrobiłem ja, tylko Gosia. Jechaliśmy autobusem przez górskie tereny Laosu. Warunków do robienia zdjęć nie było, bo pechowo nie siedzieliśmy po właściwej stronie, autobusem trzęsło, a światła było na tyle mało, że czasy naświetlania nieomal gwarantowały poruszenie.

Ja się szybko zniechęciłem, ale Gosia pstrykała dalej i jak się okazało, była to właściwa strategia, bo niektóre zdjęcia wyszły. Przejąłem aparat dopiero na jakimś postoju i zdjęcie mojego autorstwa jeszcze się pojawi. Konkretnie – za 55 tygodni. Wcześniej, bo za 24 tygodnie będzie inna fotografia prawdopodobnie zrobiona przez Gosię.

I pewnie wtedy napiszę coś więcej o samej podróży. Teraz dodam jednak kilka słów o przygotowaniu tego zdjęcia. Przede wszystkim użyłem programowego filtru połówkowego, żeby przyciemnić niebo. Oczywiście gdybym taki filtr został wykorzystany w chwili robienia fotografii, efekt byłby dużo lepszy. Ale w podróży nie zawsze można mieć każdy sprzęt, bo kto by to wszystko dĹşwigał. Druga sprawa – usunąłem kilka plamek, które powstały z zachlapań obiektywu. One akurat nie są dużym problemem, bo albo trafią tam, gdzie ich nie widać (tutaj są to lasy i pola), albo tam, gdzie jest je łatwo wyretuszować (czyli chmury).

Lubie!
0