Na solnisku Uyunii odwiedziliśmy kaktusową „wyspę”. Jednak kaktusów jest tam skolko ugodno.
Powyższe zdjęcie powstało tego samego dnia, w którym odwiedziliśmy „wyspę”, ale wcześniej, bo rano, przed wyruszeniem w trasę. Ten kaktus, też spory, rósł po prostu gdzieś za wioską, jak u nas przy drodze rosną brzozy, jesiony czy lipy.
Lista zdjęć wybranych do tego blogu mocno się skurczyła i łącznie z dzisiejszą liczy już tylko 27 pozycji. Przejrzałem więc je wszystkie i mogę z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że to ostatnie zdjęcie słonia, jakie zostało mi do opisania. Grobowiec z Hue jeszcze się pojawi, ale będzie to tylko budynek.
Dziś coś, co wszyscy lubią, czyli coś, co już było. To znaczy była wycieczka do solniska Uyunii, choć zbiornik na wodę z tej wycieczki jest premierowo.
Czasem w poszukiwaniu natchnienia na tekst pod zdjęciem przeglądam fotografie zrobione przed i po tej, którą opisują. Niekiedy jest to konieczność, żeby przypomnieć sobie, co to za miejsce, ale zwykle chodzi o odświeżenie pamięci, w poszukiwaniu jakiegoś faktu, zdarzenia, skojarzenia.
I co wynikło z poszukiwań w tym przypadku? Przekonałem się, że trzy prezentowane panie są fragmentem sporej ściany, na której przeróżnych postaci jest co niemiara. Siedzą lub stoją w równych rzędach. Bynajmniej nie są robione od matrycy – zmieniają się pozy oraz postacie – są kobiety, mężczyźni, konie, jeźdźcy, piechurzy i wielki wąż.
Dolina skał, czyli po hiszpańsku Valle de las rocas, to grupa skał (a jakże) wystających ponad zupełnie płaskie najbliższe otoczenie. Skałki mają po 20-30 metrów, a dzięki erozji tworzą najdziwniejsze kształty. Co je tak „wycięło” z otoczenia? Trudno powiedzieć. Na pewno nie woda. Być może to pozostałość lawy, bo teren obfituje w niegdyś dymiące stożki? Z drugiej strony sama skała wygląda mało wulkanicznie.
Ale abstrahując od tych rozważań – wyglądają bardzo ciekawie.
O łuku triumfalnym napisałem przy okazji prezentacji zdjęcia przedstawiającego coś zupełnie innego. Teraz dodam, że w anglojęzycznym artykule w Wikipedii przeczytałem, że łuk powstał dla uczczenia żołnierzy poległych podczas walk o niepodległość z Francuzami oraz podczas drugiej wojny światowej. Po przejęciu władzy przez komunistów, został nadany mu nowy sens – ma czcić komunistów. Z artykułu nie wynika, co dokładnie, ale podejrzewam, że chodzi o wygranie rywalizacji o kraj przez komunistyczny ruch Pathet Lao w 1975 roku.
Cóż – zawsze lepiej zmieniać tabliczki niż burzyć…
Dziś prezentuję lekko oswojonego krokodyla o imieniu Juanito (Jaśko) z drugiej strony.
Księżycowa dolina (Valle de la Luna) to część pustyni Atakamy, która – jak to pustynia – jest sucha jak pieprz i składa się prawie wyłącznie ze skał (piasek to też skała). Z San Pedro de Atacama organizowane są tam wycieczki. Jest zjeżdżanie z wielkich wydm na desce, jest oglądanie zachodu słońca.
W księżycowej dolinie turyści oglądają ciekawe formacje skalne. Wyglądają „prawie” jak te ze słynnego kanionu z USA.
O krokodylu już było. Tym razem zdjęcie Jaśka z wody. Zębów nie widać, ale wystarczy spojrzenie w oczy, by nie mieć ochoty na bliższe spotkanie.
Chciałem napisać, że to ostatnie zdjęcie z podróży z Luang Prabangu do Vang Viengu, ale jednak nie. Jeszcze w tym roku pojawi się kolejne, tym razem ostatnie.