Szczeliny

Opublikowany przez

Szczelina

Gdy próbowaliśmy wejść na Pik Lenina, niedaleko pierwszego obozu znaleźliśmy jaskinię lodową. W lodowcu wymyła ją za pewne woda z topniejącego śniegu. Jaskinia nie była duża, ale można było w niej prawie się wyprostować. Był z nami znajomy Rosjanin, Ilja. Opowiadał nam krótko potem lub przedtem, że zszedł z drogi, która prowadziła przez płaski lodowiec w kierunku obozu II, i odkrył, że pod idącymi ludźmi była wielka pustka – gigantyczna jaskinia.

Podziałało to na moją wyobraźnię i zawsze miałem ochotę pozwiedzać wnętrze lodowca. Gdy wchodziliśmy na Muztaghatę, miałem ochotę opuścić się do jakiejś szczeliny i zwiedzić jej wnętrze. Miałem jednak stracha, bo bo stanowisko zjazdowe założone z czekana w śniegu nie jest pewne i mógłbym spaść. Ostatecznie zrezygnowałem i ograniczyłem się do oglądania różnych pęknięć lodu. Powyżej jedno z nich.

Lubie!
0

Kadzidełka

Opublikowany przez

Kadzidełka

Moje pierwsze poważniejsze zetknięcie z kadzidełkami miało miejsce w Indiach. Przywiozłem stamtąd paczkę, którą dałem bratu. Po porostu kilkadziesiąt patyczków zawiniętych w folię.

Za drugim razem dla siebie przywiozłem je w ładnym tekturowym pudełku, w którym było chyba 36 mniejszych pudełek, a w każdym inne kadzidełka. Mam je do dziś. Jakiś czas potem identyczne pudełko spotkałem w Polsce. W przystępnej cenie.

Powyższe zdjęcie pochodzi z Wietnamu. Wracając z doliny Mekongu, zatrzymaliśmy się w kilku miejscach, i jednym z nich była wioska, w której wyrabia kadzidełek. To, co widać na fotografii, to nie wnętrze przyzakładowego sklepiku, ale wyroby suszące się na chodniku przed warsztatem.

Lubie!
0

Szesnaście ramion, dwie głowy

Opublikowany przez

Sala Keoku

Te dwie damy spotkaliśmy w Sala Keoku, parku dziwnych rzeźb. Nie udało się uścisnąć żadnej z widocznych na zdjęciu szesnastu rąk.

Lubie!
0

Z planem i bez planu

Opublikowany przez

Nevado Mismi

Są osoby, które planują podróż od A do Z i trzymają się potem ściśle planu. Są też tacy, którzy idą na żywioł. Ja należę chyba do najliczniejszej grupy – uważam, że należy podróż przemyśleć, znaleźć miejsca, które chce się zobaczyć, ale nie należy być niewolnikiem planu.

Przed wyjazdem w naszą podróż przeczytałem książkę „Z biegiem Amazonki” i poczytałem trochę o źródłach największej rzeki świata. Ale samą wycieczkę na Nevado Misim przygotowałem słabo. Czytałem o jakichś miejsca, przez które się idzie, odczytałem z jakichś map ich współrzędne i wprowadziłem do odbiornika GPS. Potem okazało się, że idziemy inaczej, ale twardo szliśmy.

Nasza wytrwałość została nagrodzona i po trzech dniach wędrówki rozbiliśmy obozowisko u stóp góry, z której wypływa Amazonka. Pierwszego dnia odwiedziliśmy źródła Amazonki, a drugiego weszliśmy na szczyt. Kolejnego ranka zostało zrobione powyższe zdjęcie.

Lubie!
0

Słoń na płasko

Opublikowany przez

PłaskorzeĹşba w Angkorze

Dziś krótko – zdjęcie bez historii, bo to kolejna fotka z Angkor Watu i to na dodatek fragment płaskorzeźby, której wycinek już prezentowałem. Ale ta płaskorzeźba była bardzo duża, więc kto wie, może coś z niej się jeszcze tu pojawi?

Lubie!
0

Długi nos

Opublikowany przez

Słoń w Surinie

Do Surinu przygnało nas święto słoni. Przyjechaliśmy trzy dni wcześniej, znaleĹşliśmy hotel i ruszyliśmy na miasto. Tego samego dnia (a w zasadzie wieczoru) widzieliśmy cztery słonie. Turystów raczej nie było.

Szaleństwo zaczęło się następnego dnia, bo wtedy odbyła się parada. Była też impreza na stadionie – i to podwójna, bo raz próba generalna, raz właściwa. Próba była darmowa, impreza płatna, ale i z tym można było sobie poradzić. Ale o tym innym razem.

Lubie!
0

Plaża po zmierzchu

Opublikowany przez

Ko Lipe

Powyższe zdjęcie zostało zrobione na Ko Lipe, wyspie o której już pisałem, Ko lipe ma dwie główne plaże o wielce mówiących nazwach: Sunset Beach i Sunrise Beach, a także tę zaletę, że z jednej na drugą można się dostać w kilkadziesiąt minut spacerkiem. My spaliśmy po stronie zachodniej, więc zachodów słońca mieliśmy do woli. Wschodu nie widzieliśmy żadnego.

Lubie!
0

Z bliska, z daleka

Opublikowany przez

478DSC_6304

Jak mawiał mój nauczyciel fizyki z liceum, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. To oczywiste stwierdzenie jest szczególnie prawdziwe w fotografii. Wszak fotografia to subiektywne odbicie rzeczywistości. Jeśli fotografujemy w sposób świadomy, to pokazujemy to, co chcemy pokazać i w taki sposób, by oddać nasze widzenie danego tematu. Można w ten sposób również manipulować – coś usunąć z kadru, sprawić, by jakiś szczegół (obiektywnie nieistotny) zdominował fotografię.

Ja powyżej przedstawiłem misterną płaskorzeĹşbę, ale zupełnie nie wiadomo, gdzie się ona znajduje, co jej w jej otoczeniu. Jest to fragment czegoś w rodzaju ołtarza, znalezionego przez nas w jednej z licznych świątyń Luang Prabangu.

Lubie!
0

Mały świat

Opublikowany przez

Meczet w Narynie

Kirgistan to jedno z chyba trzech państw, które odwiedziłem więcej niż raz. W tym wypadku wyłącznie tranzytowo, bo jechaliśmy do zachodniej części Chin i przez Kirgistan było najtaniej.

Po krótkim pobycie w Biszkeku autobusem udaliśmy się do Narynu. W stolicy na bazarze rozpoznał nas taksówkarz, z którym rok wcześniej jechaliśmy do Oszu. Tym razem byliśmy tylko we dwoje, więc podróż autobusem była bardziej opłacalna.

W Narynu spędziliśmy kilka dni, oczekując na dalszy transport. Jeszcze z Polski Gosia uzgodniła szczegóły wyjazdu z jedną z agencji turystycznych i teraz tylko czekaliśmy, aż przybędą nasi znajomi, z którymi mieliśmy jechać dalej.

Czas zabijaliśmy włócząc się po miasteczku. Było bardzo długie, położone wzdłuż rzeki. Na szczęście po głównej ulicy (oczywiście Lenina) kursował trolejbus, więc nie trzeba było chodzić. Na nieszczęście, pojazdy były tylko jeden czy dwa, więc sporo się na nie czekało.

Jedną z nielicznych nowszych i ciekawych budowli był meczet. Wybudowano go za pieniądze pochodzące z jakiegoś kraju z Zatoki Perskiej. Obejrzeliśmy go bez problemu, zamieniliśmy parę słów z mężczyznami, którzy tam szli lub wracali. Jeden z nich nas zaskoczyło, bo poprawnie podał nazwisko urzędującego wówczas prezydenta Polski.

Całe oczekiwanie zakończyło się, gdy którejś nocy przyjechali nasi znajomi. Tak naprawdę znaliśmy tylko dwie osoby, reszta to byli znajomi znajomych lub nieznajomych – bo stałe koszty pozwolenia na wspinaczkę oraz transportu do bazy pod Muztaghatą można było rozłożyć na większą liczbę osób.

Jak się okazało, jedną z tych „nieznajomych” osób spotkaliśmy przypadkiem 4 lata wcześniej na ulicy w Irkucku. Po raz kolejny okazało się, że świat jest mały.

Lubie!
1

Iguazu

Opublikowany przez

Wodospady Iguazu

Niedaleko miejsca, w którym znajdują się wodospady Iguazu, spotykają się granice trzech państw: Paragwaju, Brazylii i Argentyny. Ale słynne wodospady leżą tylko między dwoma ostatnimi państwami.

Naszą bazą było argentyńskie miasto Puerto Iguazu. Klimat panuje tam tropikalny, więc nasze puchowe śpiwory natychmiast złapały wilgoć i oklapły. Na szczęście nie były potrzebne, bo w tropikach nie tylko jest mokro, ale i gorąco.

Do wodospadów pojechaliśmy autobusem, który zawiózł nas do budynku parku narodowego, a dalej poruszaliśmy się głównie piesze. Iguazu słusznie mają liczbę mnogą, bo na rzece jest cała masa katarakt. Jedne większe, inne mniejsze, a jeszcze inne gigantyczne. Ogląda się je też w różny sposób – czasem z lekkiego dystansu, czasem z większego oddalenia, a niekiedy „twarzą w twarz”. To ostatnie jest szczególnie przyjemne, bo przyjemności obcowania z żywiołem dochodzi doświadczamy dającego ochłodę kontaktu z pyłem wodnym, znoszonym przez wiatr.

Warto wybrać się na wycieczki po obu stronach granicy. bo w Argentynie jesteśmy mniej lub bardziej, ale jednak wewnątrz, a w Brazylii mamy możliwość podziwiania panoramy. Bez względu na to, z której strony patrzymy, wodospady Iguazu to jedno ze wspanialszych miejsc, jakie oglądałem.

Lubie!
0